Waar komt de humanitaire crisis in Cuba vandaan? In principe zijn er twee manieren om de situatie te analyseren. De eerste is die wordt geopperd door de Verenigde Staten en (neo)liberalen elders.
Deze stelt dat de crisis veroorzaakt wordt door corruptie en mismanagement van de Cubaanse overheid. Het antwoord op de crisis is het instellen van een representatieve democratie, het land openstellen voor investeringen van buitenaf, privatiseringen, en bezuinigingen op sociale voorzieningen.
Aan de andere kant staat de reactie van de Cubaanse overheid en van socialisten en sommige sociaaldemocraten. Deze stellen dat de blokkade de grootste oorzaak is van de crisis in Cuba. Ze wijzen op de manier waarop Cuba uitgesloten wordt van het betalingsverkeer en de wereldwijde handel door de Amerikaanse sancties.
Gevangen tussen deze twee posities zitten de Cubanen zelf. Zij hebben te lijden onder de sancties, waardoor het in Cuba ondertussen vrijwel overal aan ontbreekt.
Eén ding is zeker. Cuba staat er slecht voor. Na bijna 65 jaar sancties lijkt de rek er uit. Voedsel en medicijnen zijn schaars. Basis goederen zijn ook een tekort aan. De Cubanen strijden dapper, maar het is moeilijk om helemaal op jezelf te staan.
En dat is wel hoe ze er voor staan. Sinds de val van de Sovjet Unie zijn ze hun grootste handelspartner kwijt. Waar dit voorheen de Verenigde Staten was, kwam deze relatie na de Cubaanse revolutie ten einde.
Dit initiatief kwam vanaf de Verenigde Staten. Toen Cuba besloot agrarische hervormingen uit te voeren en industrie te nationaliseren, deden ze dit volgens internationaal recht.
Landen als Frankrijk, Spanje en het Verenigd Koninkrijk gingen akkoord. De Verenigde Staten is hier nooit mee akkoord gegaan en voerde een blokkade in. Door de jaren heen werd deze blokkade alsmaar verder uitgebreid.
Toen de Sovjet Unie viel was de zogenaamde dreiging van Cuba eigenlijk voorbij. Maar in plaats van de relatie met Cuba te normaliseren, zag de VS dit als mogelijkheid om Cuba verder onder druk te zetten en de val van de overheid te bewerkstelligen.
Met Obama leek het er heel kort op dat er een andere wending zou komen. Maar hierna zetten Biden en Trump opnieuw het oude beleid voort. Elke keer maken de presidenten, ongeacht of het democraten of republikeinen zijn dezelfde inschatting. Nog heel even en dan krijgen we ze op de knieën.
Ondertussen is de revolutie al meer dan 67 jaar geleden. De mensen die het hebben meegemaakt zijn bijna allemaal gestorven. De jongere generaties leven al jaren onder de sancties en zijn er klaar mee. De revolutie is haar jeugdigheid kwijt. Alles wat er resteert is het lijden.